ตอนที่ 69 ต่อให้ต้องสลายกลายเป็นฝุ่นผง [1]
‘หากข้าออกมาได้แล้ว.. นั่นแปลว่าเจ้าปลอดภัยสินะเจ้าจันทร์เสี้ยว.. ข้าดีใจจริง ๆ’ ทั้งสองมองมวลอากาศสีขาวที่มีรูปร่างของเด็กผู้ชายคนหนึ่งเพียงไม่กี่วินาที แต่มวลอากาศนั้นเห็นได้ชัดว่ามีรอยยิ้มของเขาผุดที่มุมปากก่อนที่จะหลับตาลงและค่อย ๆ สลายหายไปจนเหลือเพียงความว่างเปล่า
“ข้า..” กู่ป๋ายมองที่ตรงนั้นด้วยสายตาสลดลงเหลือคณาดวงตาคมกริบสั่นระริกอยู่ไม่น้อย
‘แม้แต่เจ้าสลายกลายเป็นฝุ่นผง.. เจ้าก็ยังเป็นห่วงข้า’
“เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่” เพราะอาการของเขาดูไม่ค่อยดีนักหลี่เฟยหลงจึงได้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน
แม้จะยังรู้สึกไม่ชอบใจมากนักที่เขาทำตัวแทนของฟ่านโย่วสลาย แต่หากคิดว่าการที่ตนเองจำไม่ได้ว่าเพราะเหตุใดถึงได้ตั้งใจถอนเถาวัลย์มา หากคิดว่าทุกอย่างที่ตัวเองทำเป็นเพราะมันต้องการพบกู่ป๋าย.. เช่นนี้ก็สบายใจอยู่ไม่น้อย
“
