บัวบุษบาหันไปมองเห็นปิ่นโตส่งอาหารด้วยสายตาลุกวาว เธอหิว หิวจนท้องกิ่วไปหมดแล้ว เกือบสองวันที่มีเพียงน้ำที่ตกถึงท้อง ถ้าไม่นับข้าวต้มเมื่อคืนที่นายหัวเจตน์ทวงบุญคุณว่าเขาป้อนตอนที่เธอกำลังไม่สบาย
สาบานเถอะว่าเธอว่าเธอจำไม่ได้เลย ถึงความดีที่เขาทำ
"คุณ กินได้ใช่มั้ย ข้าวในปิ่นโต"
ร่างสูงพยักหน้ารับ ถ้าอยากให้เธอท้อง เขาก็ต้องบำรุงอย่าให้เธออดยาก ไม่งั้นร่างกายเธอจะขาดสารอาหารไม่สมบูรณ์แข็งแรงพอที่จะอุ้มท้องเพื่อประจานครอบครัวตัวเองตามความตั้งใจของเขา
หญิงสาวแกะข้าวออกมือสั่นด้วยความดีใจ แม้จะเป็นอาหารง่ายๆ แต่เพราะมีความหิวเป็นเครื่องชูรสอย่างดี ทำให้คนตัวเล็กกินอย่างเอร็ดอร่อย
"คุณกินด้วยกันมั้ย" เพราะความลืมตัว ด้วยความเคยชินเธอจึงเอ่ยชวนเขาตามประสาคนมีน้ำใจ แต่นายหัวเจตน์กลับส่ายหน้าและหยิบบุหรี่มาจุดสูบเอง
ฝนยังคงเทกระหน่ำไม่มีท่ามีจะหยุด บัวบุษบามองหาอุปกรณ์ล้างจานแต่นายหัวหน
