หลินเยว่นางจึงได้รู้ว่า คนที่ถูกตระกูลตัดขาด หากไม่หนักแน่นพอก็อาจจะเป็นบ้าหรือฆ่าตัวตาย หรือไม่ก็ต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นเสีย จะได้ไม่ต้องถูกสายตาเหยียดหยามมองมาตลอดเช่นนี้
“ใช่ แต่ข้าอยากรู้ว่ามีร้านอื่นอีกหรือไม่” หลินเยว่ นางไม่เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจแล้ว
“ร้านจินเซียงอย่างไรเล่า เจ้าก็ช่างประหลาด เมื่อก่อนก็อยู่ในเมืองแท้” นางมองหลินเยว่ด้วยสีหน้าประหลาด
“ขอบใจเจ้ามาก ข้าไปก่อนเล่า” หลินเยว่เก็บผ้าทั้งหมดใส่ตะกร้า และแบกขึ้นหลังทันที
“อาเยว่ เจ้ายังซักไม่เสร็จเลย” เสี่ยวถิงตะโกนร้องเรียกนาง แต่หลินเยว่นางเพียงแค่โบกมือแล้วเร่งฝีเท้ากลับไปทางเรือนของนาง
“อะไรของนาง” เสี่ยวถิงเกาหัวอย่างมึนงง
เหมือนหลินเยว่นางเพียงแค่อยากมาพูดคุยเช่นที่นางบอก ไม่ได้อยากมาซักผ้าเสียหน่อย
เลี่ยงรุ่ยเห็นนางแบกตะกร้าที่เปียกโชกกลับมาก็รีบเดินออกไปรับตะกร้ามาถือไว้เอง ยิ่งเห็นผ้าด้านในบางตัวเปียก บางตัวไม่เ
