นางรู้แล้วว่าอาอีต้องจำได้แล้วว่าตนเองเป็นผู้ใด รู้เช่นนี้หาอะไรตีหัวของเขายังดีกว่าเสียเงินไปหลายสิบตำลึงทองเพื่อให้หมอเทวดามารักษา
“ไปกันได้แล้ว” นางตบไปที่แขนของอาอี เพื่อให้เขาออกเดิน
“เจ้า ทำอันใด กล้าแตะตัวเปิ่นหวางเช่นนั้นรึ” เขาสะบัดแขนเสื้ออย่างไม่พอใจ
“เหอะ ความทรงจำฟื้นขึ้นมาก็เก่งกล้าเสียแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่ก็แล้วกัน ข้าจะกลับเรือนแล้ว อาเอ้อเจ้าจะไปหรือไม่” นางหันไปถามอาเอ้อที่มองนางและเว่ยอ๋องสลับไปมา
“เอ่อ อั้นอ๊อง” เว่ยอ๋องยกมือขึ้นกุมขมับ ก่อนจะยกมือห้ามไม่ให้เขาพูดอีกแล้ว
“พอๆ ไปที่จวนเจ้าเมือง ประเดี๋ยวค่อยออกตามหาผู้อื่น” เขาคิดว่าคนของเขาอีกสองคนได้พลัดหลงกันตอนที่ถูกลอบทำร้าย
“อู่อี่เอือนอาน” (อยู่ที่เรือนนาง) อาเอ้อรีบชี้นิ้วไปทางหลินเยว่ เพื่อทำให้เว่ยอ๋องเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
แต่หลินเยว่นางไม่รอให้พวกเขาทำความเข้าใจกันแล้ว นางเดินออกจากโรงหมอไปที่อา
