“ที่นี่ไม่มีคนที่มึงกำลังตามหาอยู่ น้องแพรไม่ได้ติดต่อกูอีกตั้งแต่ไปงานบุญประจำปีวันนั้น มึงกลับไปเถอะ กูจะได้พักผ่อน”
พยัคฆ์จ้องมองเข้าลึกภายในนัยน์ตาคมโตของญาติห่างๆ ของตน เมื่อรู้ว่าญาติผู้น้องไม่มีท่าทางมีพิรุธ ชายหนุ่มลังเลใจว่าควรจะเชื่อหมอเตโชหรือเปล่า
“แน่ใจ? ว่าที่มึงพูดคือเรื่องจริง กูจะเชื่อได้จริงเหรอ”
“ถ้ากูพาน้องแพรหนีจริง...” แวบแรกพยัคฆ์ไม่ทันสังเกตเห็นดวงตาคมกริบวูบไหวเล็กน้อยก่อนจะสวมหน้ากากเย็นชากลบเกลื่อน
“กูไม่โง่พาเธอมาหลบซ่อนตัวที่บ้านกูหรอก”
ต่อให้ต้องโกหกครั้งเดียวเพื่อความปลอดภัยของแพรชมพู หมอเตโชจำใจยอมทำมัน เมื่อเห็นว่าพยัคฆ์ยอมล่าถอยกลับเพราะไม่เจอร่างเพรียวระหงอยู่ที่นี่
“ไปได้สักที เกือบไม่รอด”
หมอเตโชพ่นลมหายใจหนักๆ อย่างโล่งอก ขณะรีบเข้ามาปิดล็อคกลอนประตูบ้านจากด้านใน ป้องกันความผิดพลาด ถ้าเกิดพยัคฆ์เอะใจบางอย่างย้อนกลับมา ทีนี้เขาโกหกไม่ออก
“พี
