ทุกพื้นที่ภายในห้องที่มีทั้งความสุข ความเศร้าอยู่ร่วมกัน จับจ้องไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพแพรชมพูคอยบริการ ปรนนิบัติเจ้านาย มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
ใครพลอยอยู่ใกล้เธอ กลับสบายใจไปด้วย
คำว่าคนใช้เป็นเหตุผลข้ออ้างแย้งความรู้สึกในใจ ช่วงเวลากำลังสับสนตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือน พอแพรชมพูหายออกจากชีวิต ทำเอาเขาชัดเจนมากขึ้นว่าหัวใจต้องการสิ่งใด
นอกเหนือจากดึงเอาตัวเธอกลับคืนมาอยู่ข้างกายเขาตลอดชีวิต...
‘แพรเป็นห่วงสวนกุหลาบ ต้องตัดเก็บเอามันไปขายที่หน้าตลาดทุกเช้ามืด พี่เสือห้ามแพรไปดูมันไม่ได้เหรอคะ’
‘ไปในสภาพอาการแดดร้อนจัดเนี่ยนะ?’
‘พี่เสือเป็นห่วงแพรด้วยเหรอคะ เอ๊ะ หรือว่าพี่เสือเริ่มหันมาสนใจแพรแล้ว แบบนี้น้ำหยดลงบนหินแกร่งทุกวัน ก็มีทางจะกัดเซาะหินให้โอนเอนมาทางแพรสินะคะ’
เขาเห็นดังนั้นรีบดีดนิ้วเข้าปากอวบอิ่มของคนชอบเถียงฉอดๆ ด้วยความมันเขี้ยว ‘ฉันไม่ตลกด้วย ยายเด็กจุ้นจ้าน’
‘แหย่นิดห
