ช้ากว่าร่างสูงรับร่างของแพรชมพูดึงตัวเข้ามาในอ้อมกอด พยัคฆ์ยังหาคำตอบแน่ชัดให้คำตอบไม่ได้ว่าทำไมต้องสนใจยายเด็กจอมปัญหา ปัดเรื่องอื่นทิ้ง เขาช้อนอุ้มตัวเธอหมดสติวางไว้โซฟาที่อยู่ใกล้
“ลูกแพรเป็นอะไรไปคะคุณเสือ”
“ผมก็ไม่รู้ครับป้าเพ็ญ”
เขาตอบได้สั้นๆ เพียงแค่นี้ มือหนาคอยจับสำรวจเนื้อตัวเธอก็พบว่าไม่ได้ร้อนหรือเป็นไข้สูงสักนิด
“เป็นอะไรกันแน่ แพรชมพู”
ปากบอกว่าไม่รัก แต่ส่วนลึกกลับห่วงหาราวกับเธอเป็นคนสำคัญ
“ป้าว่าโทรเรียกหมอมาดูอาการมั้ยคะ”
ทว่าพยัคฆ์จะพยักหน้าตอบตกลงเห็นด้วยกับป้าเพ็ญศิริ ร่างเล็กเริ่มขยับตัวไปมา แพรชมพูปวดศีรษะก่อนจะลืมตาขึ้นเสียด้วยซ้ำ
เธอไม่ได้ตาฝาดหรือฝันไปใช่หรือเปล่า แวบเดียวเห็นนัยน์ตาสีนิลจ้องมองด้วยความเป็นห่วงเหมือนคนรัก เพียงได้ยินเสียงเข้มทำให้รู้ว่าควรตื่นจากฝันลวงๆ นั่นแล้ว
“ลูกแพรไปหาหมอมั้ย แม่เป็นห่วง”
เป็นคำถามไถ่อาการจากแม่ของเธอ แพรชมพู
