“ยังไหวอยู่มั้ย หรือว่าให้พี่พาไปส่งน้องแพรกลับบ้าน”
แพรชมพูพยักหน้าแทนคำตอบ ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนหยิ่ง แต่อาการพะอืดพะอมตีขึ้นอยากออกมาจากทางเก่ากลั้นไว้ที่ลำคอ เธอยกมือห้ามปราบพี่หมอเตโชออกไปให้ห่างๆ ขณะคนตัวสูงพยายามจะเข้ามาแตะอังหน้าผากมน
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปเอารถมารับ น้องแพรนั่งรออยู่คนเดียวได้หรือเปล่า”
“วะ ไหวค่ะ”
ดูท่าว่าอาการจะหนักรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอรับรู้ว่าตัวเองเริ่มไม่ไหว คิดได้ดังนั้น ร่างเพรียวบางรีบเอาตัวลุกจากโต๊ะม้านั่งหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ สายตาเหลือบมองเห็นห้องน้ำหญิงอยู่บริเวณแถวนั้นพอดี
“น้องแพร!”
ด้วยความเป็นห่วงคนตัวเล็ก คนตัวสูงเก็บกุญแจรถไว้ในกระเป๋ากางเกงสองข้างก่อนจะตามไปดู แต่ด้วยห้องน้ำหญิง ทำได้เพียงออกมานั่งรออยู่ด้านหน้า
‘น้องแพรไม่เคยมีแฟนหรือคนรักที่ไหน อาการพวกนี้ไม่น่าจะใช่แพ้ท้อง ถ้าหากน้องแพรกำลังท้องจริง แล้วใครกันที่เป็นพ่อของเด็ก?’
ค
