วรันธาราใช้เวลาอาบน้ำเพียงแค่สิบนาทีกว่าๆ เพราะเกรงว่าเควินจะทำอย่างที่พูดจริงๆ ตอนนี้หล่อนจึงก้าวออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อย
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้ง วรันธาราคิดว่าเป็นเควินจึงทำเสียงแข็งต่อว่าออกไป
“จะเร่งกันไปถึงไหนคะ แค่นี้ฉันก็แทบไม่ได้ขัดเนื้อขัดตัวแล้ว”
“เอ่อ... ป้าเองค่ะ คุณธาร”
เสียงของป้าเดซี่นี่...
วรันธาราเบิกตากว้างตกใจ
“ป้า... ป้าเดซี่” ก่อนจะรีบวิ่งตรงดิ่งไปเปิดประตูห้อง
“ป้าเดซี่...” หญิงสาวยิ้มกว้างพลางสวมกอดร่างท้วมของผู้มีพระคุณเอาไว้แน่น “ธารคิดถึงป้าเดซี่จึงเลยค่ะ”
ป้าเดซี่ยิ้มตอบ แต่ขยับออกห่าง “ป้าก็คิดถึงคุณธารค่ะ และก็ขอบคุณมากที่ไม่ซัดทอดมาถึงป้า”
“ป้าเดซี่หมายถึง...”
“ก็ตอนที่คุณธารถูกจับได้น่ะค่ะ คุณธารยอมรับผิดเอาไว้คนเดียว ขอบคุณมากนะคะ”
วรันธาราอึ้งไปเล็กน้อย ในหัวกำลังประมวลผลกับสิ่งที่กำลังได้ยินอย่างขะมักเขม้น
ถ้าป้าเดซ
