วรันธาราตื่นขึ้นในเช้าของวันถัดมาด้วยอาการปวดหัวอย่างหนัก และก็ระบมในบางส่วนอย่างหนักด้วยเช่นกัน
“กี่... กี่โมงแล้วเนี่ย”
ร่างเปลือยเปล่าผุดลุกขึ้นนั่งเร็วๆ ก่อนจะต้องนิ่วหน้าน้อยๆ เพราะระบมที่ซอกขา
“สิบโมงยี่สิบนาที คุณไปทำงานไม่ทันแล้วล่ะ” เสียงตอบของเควินดังมาจากทางหน้าต่าง วรันธาราหันไปมอง ก่อนจะเบิกตากว้าง มองพ่อผู้ชายที่หล่อราวกับไม่ใช่คนตรงหน้าอย่างลืมตัว
เควินในชุดลำลองเรียบหรูอมยิ้มทรงเสน่ห์ ขณะเดินเข้ามาหยุดที่ขอบเตียง ซึ่งมันก็ตรงหน้าหล่อนนั่นแหละ
“และถึงจะไปทัน ผมก็ไม่ให้ไป”
“แต่... แต่ฉันต้องไปทำงานนะคะ วันนี้ฉันมีสัมภาษณ์...” หล่อนยังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดเสียก่อน
“ผมจัดการยกเลิกให้หมดแล้วล่ะ”
“คุณ... มันคนเผด็จการ”
เควินยิ้มมุมปากเบาๆ “อย่ามาหาเรื่องใส่ตัวแต่เช้าดีกว่า เพราะเรื่องที่คุณทำเมื่อคืนยังไม่ได้สะสางกันเลย”
“คุณ... คุณหมายถึงเรื่อง...” คนตัวเล็กแก้มแดงก่ำ
