เควินยืนนิ่งสงบนิ่งอยู่ใต้สายน้ำจากฝักบัว ทั้งๆ ที่ยังสวมเสื้อผ้าอยู่เต็มชุด หยาดวารีค่อยๆ ไหลรินจากหน้าผากลงไปยังปลายคาง และหยดลงไปเปื้อนเสื้อผ้าเปียกปอน หยดน้ำที่ไม่อาจจะแยกแยะได้ว่ามันคือสายน้ำหรือว่ามันคือหยาดหยดของน้ำตา
มันควรจะจบแล้วนี่อยู่แล้ว...
ผู้ชายป่าเถื่อนเช่นเขา ไม่สมควรมีชีวิตคู่
เควินกัดฟันแน่น มือใหญ่ยกขึ้นลูบใบหน้าของตัวเอง ดวงตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผ่านมา
เส้นทางชีวิตที่มืดดำมาจนชาชิน สว่างไสวขึ้นเมื่อมีรอยยิ้มของผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาแต่งแต้ม แม้จะพยายามต่อต้าน ผลักไส และเข้มแข็งขนาดไหน แต่ความสุขที่ได้รับจากเจ้าของรอยยิ้มสดใสคนนั้น ก็ทำให้การควบคุมความรู้สึกพังทลายลง จนสุดท้ายก็ไม่อาจจะควบคุมอะไรได้อีก
ลุ่มหลงกับตกบ่วงรัก มันอยู่ห่างกันแค่เพียงหนึ่งเส้นด้ายเท่านั้น ซึ่งแน่นอนว่าเขาแยกแยะมันไม่ออกจน จนกระทั่งเวลานี้...
ยามที่ต้องจากกันไปชั่วชีวิต
