แอนโทนี่ที่นั่งอยู่บนรถเข็นของโรงพยาบาลแห่ง หนึ่ง บ่นกระปอดกระแปดกับวาเนสซ่าที่เดินอยู่ข้างๆ
“อย่าให้ผมรู้เชียวนะว่าพวกมันเป็นใคร”
วาเนสซ่าลอบเบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย “หัวหน้าอย่าพึ่งไปคิดไกลขนาดนั้นเลยค่ะ ตอนนี้รอผลเอ็กซเรย์ก่อนดีกว่าไหมคะ ดูสิว่ากระดูกส่วนไหนหักบ้าง”
แอนโทนี่ได้ยินก็ก้มลงมองสภาพของตัวเองที่ตอนนี้บอบช้ำอย่างหนักอย่างเจ็บใจ
“ผมต้องรู้ให้ได้ว่าพวกมันเป็นใคร”
“พวกมันก็คงเป็นผัวของแม่ผู้หญิงที่หัวหน้าแอบไปกิ๊กกั๊กด้วยนั่นแหละค่ะ” วาเนสซ่าสวนกลับอย่างรู้ทัน แต่แอนโทนี่ไม่ได้คิดแบบนั้น เขาขมวดคิ้วมุ่นอย่างใช้ความคิด
“แต่ผมว่า... มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น”
วาเนสซ่าได้ยินก็อดที่จะคิดตามไม่ได้ ในขณะที่แอนโทนี่พล่ามต่อไปไม่หยุดพร้อมกับจ้องหน้าสาวข้างตัว
“เรากำลังจะไปสนุกกันในโรงแรม แล้วพวกมันโผล่มาได้ยังไง ถ้าไม่มีใครบอก”
“อย่ามองเนสแบบนั้นนะคะ เนสจะไปบอกให้คนพวกนั้นมาทำร้าย
