เมื่อกลับมาถึงเพ้นท์เฮาส์ปัณฑารีย์ก็เดินไปนั่งกอดอกที่โซฟา โดยมีฐิติพัศเดินไปหยุดยืนอยู่ด้านหน้าแล้วกอดอกจ้องมองมาด้วยสายตาหมายมาด จนคนนั่งหน้าเชิดรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ
“มีอะไรจะพูดกับผมไหม” น้ำเสียงนิ่งๆ ทำให้ปัณฑารีย์ตวัดสายตามามองพร้อมความรู้สึกโกรธและน้อยใจที่เขาช่างทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมทำท่าทางราวกับเธอเป็นคนผิด
“ปันต้องเป็นฝ่ายถามคุณมากกว่ามั้งคะ ว่ามีอะไรจะบอกปันหรือเปล่า”
“นั่นน่ะสิ แล้วทำไมไม่ถามล่ะ ทำไมถึงคิดเองเออเองแล้วสร้างเรื่องจนผมหัวปั่นไปหมด”
“ปันไม่ได้สร้างเรื่อง”
“แล้วไอ้ที่ขอเลิกกับผมมันหมายความว่ายังไง รู้ไหมคุณทำผมหัวปั่นจนแทบเสียงานเสียการ ถ้าไม่ติดว่ามีงานสำคัญ ผมตามไปลากคุณกลับมาตั้งแต่วันแรกแล้ว”
“ฮึ งานหรืออะไรกันแน่คะที่สำคัญ”
“ปัณฑารีย์”
“คุณอย่ามาทำเสียงแบบนี้กับปันนะ ปันไม่ใช่ลูกน้องคุณนะ”
“รู้เพราะผมไม่เคยคิดจะนอนกับลูกน้อง” ประโยคนี้ของเ
