ทั้งคู่บินกลับมากรุงเทพพร้อมกันฐิติพัศอาสาไปส่งที่เธอคอนโดเพราะเขาจอดรถทิ้งไว้ที่สนามบิน ปัณฑารีย์ไม่ขัดข้องเพราะรู้ดีว่าถึงปฏิเสธเขาก็คงไม่ยอมอยู่ดี เมื่อรถเมอร์ซิเดสเบนซ์คันหรูของเขาแล่นมาจอดหน้าประตูคอนโดยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร เขาก็ได้รับสายจากเลขาว่ามีงานด่วนจึงต้องรีบเข้าออฟฟิศ ปัณฑารีย์นึกสงสารที่เขากลับมาเหนื่อยๆ ก็ไม่ได้พักจึงถามอย่างเป็นห่วง
“คุณไหวไหมคะ เพิ่งกลับมาถึงก็ต้องไปทำงานแล้ว” ฐิติพัศยิ้มและดึงมือนุ่มนิ่มไปกุมไว้
“แค่ได้ยินเสียงหวานๆ ถามด้วยความเป็นห่วงแบบนี้ ผมก็มีกำลังใจจะสู้แล้วครับ”
“ใครห่วงคะ” ปัณฑารีย์ถามแก้เขินเพราะถูกฐิติพัศมองมาด้วยสายตาลึกซึ้ง
“อ้าว คุณไม่ได้ถามเพราะเป็นห่วงผมหรอกเหรอ เสียใจจัง”
“ไปได้แล้วค่ะ”
“แล้วผมจะโทรหานะ” ฐิติพัศยืนรอจนปัณฑารีย์เดินเข้าประตูคอนโดจึงเคลื่อนรถออกไป
หลังจากจัดการรื้อกระเป๋าเดินทางเสร็จเรียบร้อยปัณฑารีย์ก็หยิบโน้ต
