ปัณฑารีย์นอนซบอยู่กับอกกว้างบนเตียงอย่างอ่อนแรง ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้เบาๆ อยู่บนแผ่นหลังเปลือยนุ่มมือ จมูกโด่งยังคงคลอเคลียกดจูบไปตามหน้าผากและขมับ เธอนอนนิ่งให้เขาหาเศษหาเลยตามอำเภอใจ เพราะถูกสูบพลังไปในห้องน้ำจนหมดเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน ไม่ว่าเขาจะลูบจับสัมผัสตรงไหน เธอก็ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ
“ง่วงแล้วเหรอครับ” ปัณฑารีย์อยากหยิกคนถามให้เนื้อเขียว ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าทำไมเธอถึงนอนนิ่งไม่ไหวติงแบบนี้ แต่เขาก็ยังแกล้งถามแบบไม่รู้ไม่ชี้
“ยังจะถามอีก ก็เพราะใครล่ะคะ ปันถึงหมดแรงแบบนี้” ฐิติพัศหัวเราะหึหึจนแผงอกที่เธอหนุนอยู่กระเพื่อมเบาๆ
“ความผิดของคุณนั่นแหละ จริงๆ นะ คุณเหมือนยาเสพย์ติดที่ทำผมติดหนักขึ้นทุกวัน ผมคงอยู่โดยไม่มีคุณไม่ได้แล้วรู้ไหม” ประโยคนั้นสร้างปฏิกิริยาบางอย่างในหัวใจของปัณฑารีย์ แต่เธอเลือกที่จะปล่อยผ่านมันไปเพราะไม่อยากคาดหวัง เพราะกลัวว่าจะรับความผิดหวังไม่ไหว เธอจึงเลื
