“แต่พ่อเชื่อว่าหนูรสจะต้องฟื้นขึ้นมาแน่นอน ถ้าไม่เชื่อพ่อก็ควรเชื่อหัวใจตัวเองของลูกภัทรที่เรียกร้องมันออกมา”
“ขอบคุณครับคุณพ่อ ผมจะรอวันที่เธอฟื้นขึ้นมา ผมขาดดวงใจดวงน้อยไปไม่ได้จริง ๆ”
ล่วงเลยเวลาถึงกลางวันที่ร่างสูงใหญ่ยังคงนั่งกุมมือเล็กแน่นอยู่ไม่ห่างกาย ดนูภพยอมกลับไปพักผ่อนต่อที่บ้านบวรเมศตามความเป็นห่วงของลูกชาย โดยมีพยาบาลพิเศษคอยดูแลคุณพ่อเขาตลอดเวลา
เสียงเปิดประตูห้องพักฟื้นเปิดออกพร้อมร่างผู้หญิงใครคนหนึ่งที่เขารู้จักดีมาก
“ภัทร”
เสียงเรียกแผ่วเบาปลุกคนเผลองีบหลับอยู่ข้างเตียงคนไข้สะดุ้งตื่นอย่างงัวเงีย
“ดา!”
ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มตกใจที่เจอเพื่อนสนิท แค่แปลกใจเห็นสีหน้าดูสดใสมากขึ้นแต่เดิมที่เคยเจอกัน
“ดาได้ยินข่าวว่าภัทรพาพวกตำรวจบุกทลายจับบ่อนพนันและซ่องโสเภณีแถมน้องรสซ้ำถูกยิงอีก ดาเป็นห่วงก็เลยมาเยี่ยม”
สุวินดาไม่ได้หน้าหม่นเศร้าเหมือนสองสามวันก่อนที่ผ่านมา กลับกั
