หลังจากที่เอเดนเดินออกไป ฉันก็นั่งนิ่งอยู่บนเตียงห้องน้องสาวตัวเองพร้อมกับนึกถึงคำพูดที่ได้ยินจากปากหนา
'มึงน่าจะบอกความจริงทั้งหมดให้กูรู้'
'ถ้าบอกแล้ว...มึงจะเชื่อเหรอ?'
'แล้วมึงคิดว่ากู...จะเชื่อเมียตัวเองไหมล่ะ'
คำพูดมากมายของเขาเมื่อกี้ฉายเข้ามาในหัวของฉันไม่หยุด
'กูไปก็ได้...'
'...แต่สัญญาได้ไหม ว่ามึง...จะไม่หายไป'
"..." ฉันก็เอาแต่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง...
'แล้วที่มึงเป็นลมเมื่อกี้เกิดจากอะไร' ประโยคนี้แหละที่ทำเอาฉันไปไม่เป็นกับคำถามที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนที่ภาพเหตุการณ์เมื่อสองวันก่อนจะฉายเข้ามาในหัว
'มึนหัวชะมัด...'
'...อ๊ะ! ทำไมมันมึนๆหัวแบบนี้เนี่ย' เสียงริมฝีปากบางบ่นพึมพำกับตัวเองออกมาด้วยความรู้สึกอ่อนเพลียเหนื่อยล้าหน้ามืดทั้งที่เธอเพิ่งจะตื่นนอน แต่กลับรู้สึกง่วงหาวต้องการนอนอยู่ตลอดเวลา ซึ่งอยู่ๆอาการพวกนี้ก็เกิดขึ้นกับร่างกายของเธอโดยที่วิเวียนเองก็งุ
