หนึ่งเดือนผ่านไป...
'เมื่อไหร่เธอจะเลิกกินอาหารกลิ่นแรงพวกนี้สักทีวะ' เสียงทุ้มของลูกชายมาเฟียเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าขึ้นด้วยสีหน้าติดหงุดหงิดเล็กน้อยกับอาหารการกินของร่างบางที่มักจะกินพวกส้มตำ ของหมักของดองอยู่เป็นประจำ
'ถ้าไม่ชอบก็กลับไปสิ'
'เรื่องอะไรกันล่ะ!' เอเดนก็ยังคงยืนยันจะนั่งรอคนตัวเล็กกินข้าวไปด้วยท่าทีไม่ยอมแพ้ต่อกลิ่นอาหาร ซึ่งนี่ก็เป็นเวลาเดือนนิดๆแล้วที่เขาเอาแต่ตามจีบตามประกบติดวิเวียนราวกับวิญญาณคอยตามติดไม่ห่าง
'...' คนตัวเล็กก็นิ่งไม่พูดหรือเอ่ยอะไรออกมาต่อก้มลงกินอาหารตรงหน้าด้วยความไม่ห่วงสวยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะตอนนี้เธอรู้สึกหิวจนแสบห้องไปหมดเนื่องจากเพิ่งจะเลิกงานพาร์ทไทม์ที่ทำอยู่
'แล้วไม่คิดจะเลิกทำงานจริงดิ' เจ้าของใบหน้าหล่อเถื่อนมองหน้าถามหญิงสาวที่นั่งกินข้าวอยู่
'จะเลิกไปทำไม'
'มันเลิกดึกนะ ไม่คิดว่ามันจะอันตรายบ้างหรือไง' ริมฝีปากหนาถาม
'มันไม่ได้น
