ตอนนี้ผ่านมาหลายวันแล้วที่ผมยังหาที่อยู่ของเทียนษาไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน แต่คนของผมก็กำลังพยายามหากันอยู่
ตอนนี้ผมบอกเลยว่าผมแทบไม่เป็นอันทำอะไร มันร้อนใจไปหมดทุกอย่าง กลัวว่าเธอจะหนีไปไกลจนผมตามหาไม่เจอ หรือต้องใช้เวลานานกว่าจะได้เจอเธอกับลูกอีกครั้ง
“ได้ข่าวว่าถึงกับกินข้าวไม่ลง?” เสียงเหน็บแหนมของพี่ชายผมดังขึ้นหลังจากเปิดประตูห้องทำงานผมเข้ามาโดยไม่ขออนุญาต
“พี่เนมีอะไร” ผมถามออกไปอย่างหงุดหงิด เพราะตอนนี้ผมไม่อยากคุยหรือเจอหน้าใคร เพราะคนส่วนใหญ่จ้องจะสมน้ำหน้าผมทั้งนั้น
“หึ บทจะโง่ก็โง่จริง ๆ นะแก” พี่เนเค่นหัวเราะแล้วพูดออกมาอย่างกับว่าตอนนี้สิ่งที่ผมเจอมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร
“ถ้าพี่เนไม่มีอะไรผมขออยู่คนเดียว” ผมบอกออกไปอย่างปัด ๆ คนกำลังเครียดก็มาหาเรื่อง
“ไม่สมกับเป็นน้องฉันเลย” พี่เนพูดพร้อมกับส่ายหัวอย่างเอือมระอา
“.....” ผมไม่ได้ตอบ แต่หันไปมองหน้าพี่เนอย่
