นาวิน
ผมได้แต่นั่งมองหลังของเทียนษาที่เดินเข้าไปในห้องแต่งตัวอย่างพูดอะไรไม่ออก เพราะสิ่งที่เธอพูดมันคือเรื่องจริงที่ผมเคยว่าเธอ แล้วที่ผมว่าไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่ทำอะไรเลย เพียงแต่ผมแค่ต้องการหาเรื่องเธอ แต่ไม่คิดว่าเธอจะจำมาจนถึงตอนนี้
ผมนั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองสักพักก่อนจะลุกเข้าไปในห้องแต่งตัวก่อนจะเห็นเทียนษานั่งแต่งตัวอยู่หน้ากระจก
“ไม่รู้หรือไงว่าคนท้องเขาไม่ควรประโคมผิวมากมายแบบนี้” ผมพูดขึ้น แต่บางครั้งผมก็อยากตบปากตัวเองเหมือนกันนะที่ไม่กรองคำพูดที่มันเหมือนคนพูด แต่ดันพูดอะไรแบบนี้หมา ๆ ออกไปตลอด
แต่ที่พูดผมก็แค่เป็นห่วง ลูก เพราะผมก็พอรู้ว่าคนท้องมักจะมีข้อห้ามหลายอย่าง อะไรที่คนทั่วไปใช้ได้คนท้องก็ใช้ไม่ได้ ซึ่งผมก็ไม่อยากให้เธอใช้
“ของคนท้องเขาก็มี ฉันไม่ได้ซื่อบื้อขนาดใช้อะไรไม่ดูหรอกนะ” เธอตอบกลับมา แต่อย่าว่าแต่ผมปากหมาเลย เพราะเทียนษาเองก็ใช่ย่อย เวลาเธอตอบกลับผมแต่
