ร่างอรชรที่นอนเหยียดยาวใต้ผ้านวมผืนใหญ่ค่อย ๆ ลืมตาตื่นเพื่อรับแสงจ้าเสียดแทงนัยน์ตายามสายก่อนผุดลุกขึ้นและรับรู้ว่าเนื้อตัวปราศจากชุดนอนผ้าไหมที่สวมใส่เมื่อวาน ใบหน้างามแม้อิดโรยแต่กลับแดงซ่านเมื่อนึกถึงร่างกายกำยำที่แนบชิดเมื่อคืนนี้ อิสลินยังร้อนรุ่มข้างในไม่หายหากไม่ใช่ด้วยพิษไข้แต่เป็นร่องรอยพิศวาสที่เซอร์เรนัล์ฟฝากไว้ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นโคโลญจน์หอมอ่อนบนรอยยับย่นของผ้าปูที่นอนและหมอนที่เธอไม่ต้องใช้เพราะหนุนแขนหนาใหญ่ของเขาแทน
“อีวี่...” สำนึกหนึ่งที่แทรกเข้ามาระหว่างสายใยพันผูกเธอไว้กับเขาคือลูก...นี่เป็นอีกวันที่ตื่นไม่ทันแม่หนูน้อยและเซอร์เรนัล์ฟคงกลับไปคฤหาสน์ของเขาแต่เช้าตรู่ เมื่อคิดได้หญิงสาวจึงทอดถอนใจกับตัวเองเบา ๆ ว่าถึงเขาจะแสดงความอาทรต่ออีวี่มากแค่ไหนแต่สำหรับเธอก็เป็นได้เพียงตุ๊กตาบำบัดความใคร่รองรับอารมณ์ยามเขาต้องการก็เท่านั้น อิสลินพยายามข่มความอัดอั้นที่ยังคิดคำนึงถึง
