รอยยิ้มบนใบหน้าของเซอร์เรนัล์ฟคลายลงเมื่อเขาเริ่มนึกอะไรขึ้นมาได้ แบรด ธาลตัน ผู้ชายหน้าตาสะอาดสะอ้านตัดผมสั้นเหมือนนักกีฬาเป็นคนเดียวกับ คน ๆ นั้น ที่เขาเห็นว่าแสดงความสนิทสนมกับอิสลินที่โรงพยาบาล...ในวันที่เขายกเลิกการเดินทางไปเดย์ตัน
“อีฟไม่สบายครับ ผมเลยพาอีวี่มาเยี่ยมคุณเดเรกแทนเธอ”
เซอร์เรนัล์ฟมองร่างสูงของชายหนุ่มซึ่งน่าจะมีอายุน้อยกว่าเดเรกไม่กี่ปีโอบอุ้มอีวี่ในอ้อมแขนอย่างสนิทสนม แบรดยิ้มกับเขาก่อนพูดกับเด็กหญิงว่า
“อีวี่...ลุงแบรดจะพาหนูไปเล่นที่สวนของโรงพยาบาลนะจ๊ะ ที่นั่นมีดอกไม้สวย ๆ ที่หนูชอบ”
“มีดอกกุหลาบไหมคะ ลุงแบรด?”
“แน่นอนจ้ะ แม่นางฟ้าตัวน้อย”
“แด๊ดดี้ขา ปาปาขา เดี๋ยวอีวี่มานะคะ” หนูน้อยไม่ลืมที่จะหันไปบอกคนทั้งสองก่อนที่แบรดจะพาเธอออกไปจากห้อง
“เดเรก คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณมีลูกสาวที่น่ารักมาก” เซอร์เรนัล์ฟเริ่มบทสนทนาอีกครั้งเมื่อภายในห้องนั้นเหลือเพียงเขาและเดเร
