อิสลินเม้มเรียวปากบางไว้แน่นเมื่อรู้สึกว่าไม่อาจเก็บกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไปเฉกเดียวกับร่างสูงใหญ่ที่เลื่อนมือหนาขึ้นมาสัมผัสแก้มเนียนเพื่อเกลี่ยหยดน้ำใสที่ร่วงหล่นลงมา
“ไคลน์คะ...ฉัน...”
หญิงสาวตีบตันทบเท่าทวีคูณเมื่อเห็นหยดน้ำถั่งออกมาจากดวงตาที่เคยแข็งกร้าวของจอมซาตาน เธอได้แต่นิ่งงันและรอบตัวได้ยินเพียงเสียงคลื่นซัดผสานสายลมอ่อนไหวและเสียงเล็ก ๆ ของลูกสาวตัวน้อยที่กำลังหัวเราะหัวใคร่กับลูกสุนัขแสนซน
“หยุดร้องไห้เถอะนะ ที่รัก...ผมขอโทษที่ทำให้คุณทุกข์ใจในเวลาที่ผ่านมา ตอนคุณหนีไปจากผมกับลูก อีวี่บอกว่ามักจะเห็นคุณร้องไห้เสมอ”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้ลูกเห็นนะคะ”
“แต่คุณก็ร้องไห้ตอนอยู่กับลูกนั่นเพราะคุณคิดถึงผม”
“คุณก็เข้าข้างตัวเองแบบนี้เสมอ”
“และผมก็ดื้อรั้นมากเกินไปจนทำให้มองข้ามอะไรหลายสิ่งหลายอย่าง ไม่ยอมฟังอะไรแม้แต่สิ่งที่คุณอยากจะบอก”
“แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงคิดจะเชื่อฉันล่ะค
