สองอาทิตย์ต่อมา....
“ชาครับ เห็นชุดสูทพี่บ้างไหม”
“ไม่เห็นเลยค่ะ พี่ให้แม่บ้านเอาไปซักไม่ใช่เหรอคะ?”
“ครับแต่มันควรจะเสร็จแล้วสิ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ค่อยไปถามกับแม่บ้านก็ได้ครับ แล้ววันนี้ให้พี่ไปส่งไหม?”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวชาไปเอง ตอนเย็นไปรับที่บ้านนะคะชาจะแวะไปหาพ่อกับแม่หน่อย”
“ได้ครับ”
ไทเกอร์หอมแก้มคนรักแรง ๆ อย่างมันเขี้ยวและเดินออกไปจากห้อง วันนี้เขามีประชุมที่บริษัทเลยไม่สามารถไปส่งเธอได้เหมือนเช่นทุกวันน้ำชาจึงเลือกที่จะไปมหาลัยด้วยแท็กซี่เพราะมันก็ไม่ได้ไกลมาก
“เป็นไงจ๊ะ เสียตัวหรือยัง?”
เสียงแรกที่ทักทายเธอคือดาวหนึ่งในเพื่อนสนิทของเธอเอง ทิชากับลดาเองก็นั่งอยู่ที่โต๊ะด้วย
“เดินหน้าบานมาขนาดนั้น ไม่น่ารอด” ลดาพูด”
“พ่อแกจะไม่เอาพี่ไทถึงตายใช่ไหม น้ำชา?” ทิชาถามพลางเท้าคางมองหน้าเพื่อนรักที่ใสซื่อที่สุดในกลุ่ม น้ำชาส่งยิ้มหวานไปให้ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ดาว
“ถ้าอยากให้หลาน
