“มาแล้วเหรอลูก”
“คิดถึงจริงๆ ผอมลงหรือเปล่าเนี่ย”
“หิวไหม มาแต่เช้าแบบนี้”
“พ่อทำกับข้าวของชอบเราเอาไว้รอเยอะเลย เอาของไปเก็บไป จะได้ลงมากินข้าว”
“พ่อเราเขาเข้าครัวทำกับข้าวเองตั้งแต่เช้า”
“ขอบคุณมากนะครับพ่อ พ่อของปลื้มน่ารักที่สุด” เสียงสนทนาหยอกล้อมีความสุข ทำให้เท้าของผู้มาเยือนต้องหยุดชะงักอยู่กับที่ ไม่กล้าเดินเข้าไปขัดจังหวะความสุขของทุกคนในบ้าน มีเพียงสายตาเท่านั้นที่ทอดมองเข้าไป
“แล้วนี่พี่ปรางไปไหนครับ ไม่อยู่เหรอ”
“มันไปอยู่กับผัวแล้ว” คนเป็นพ่อเอ่ยตอบ
“พ่อ พูดจาให้มันดีๆ หน่อย พ่อเองนั่นแหละที่ไล่ลูกไป... พี่เขาไปทำงานน่ะ เลยไม่ได้กลับมาพักที่บ้าน”
“เลิกคุยเรื่องนี้กันดีกว่า เอาของไปเก็บไป จะได้ลงมากินข้าวกินปลา เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นซะก่อน”
ภาพความชัดเจนเบื้องหน้าเริ่มพร่ามัว เพราะมีน้ำในตาเอ่อคลอขึ้นมาจวนเจียนจะไหล ยังดีที่เจ้าตัวฝืนกลั้นมันไว้ รีบหันหลังเดินออกจากภาพบ
