ทุก ๆ วัน พ่อเลี้ยงภูดิศจะต้องหยอกล้อ คุยกับลูกเสมอ
“วันนี้พ่อขอเล่านิทานให้ลูกฟังนะครับ”
“ดี ๆ นะพี่ภู ลูกฟังอยู่นะคะ”
“ได้เลยที่รัก....กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว...ยังมีพระราชาและพระราชินี ทั้งสองครองคู่รักกันมา....
“พ่อคิดถึงลูกจัง รีบออกมาเจอกับพ่อนะครับ” ความคิดถึงก็ล้นทะลักเหมือนเขื่อนแตก อ้อมกอดรัดแน่นขึ้นก่อนโน้มหน้าลงจูบปากเมียรักด้วยความคะนึงหา
“คิดถึงลูกมาจูบแม่ทำไมคะ” ยิหวายิ้มแก้มปริ
“ก็พี่ฝากรอยจูบนี้ไปให้ลูกยังไงละ”
“หึ..แบบนี้ก็ได้เหรอคะ”
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากลูกในท้อง แต่ภูดิศและหวันยิหวาก็แน่ใจว่าลูกต้องรับรู้
“ยิหวา ขอพี่ส่งความรักไปหาลูกอีกครั้งได้มั้ย” ยิหวามองตาสามีก็รู้ว่าเขาต้องการอะไร ‘คงจะทนไม่ไหวแล้วสินะ’
“คุณหมอบอกแล้ว ช่วงนี้ปลอดภัยค่ะ”
ร่างสูงช้อนภรรยาขึ้นแล้วพาไปวางไว้บนเตียง ก่อนจะช่วยปลดชุดคลุมท้องออกจากร่างอิ่มเปลือยเปล่า แม้ขณะท้องโตๆ หวันย
