ตอนที่ 54 พบเพื่อลาจาก
อามุ่ยมารับเธอที่สนามบินช่วงสี่โมงเย็น ระหว่างที่ขับรถกลับบ้านกัน อามุ่ยก็เล่าให้ฟังทั้งหมดว่าพ่อไม่อยากให้เธอรู้เรื่องที่พ่อป่วยเป็นโรคร้ายระยะสุดท้ายแล้ว ท่านไม่อยากให้เธอไม่สบายใจเพราะเพิ่งเสียแม่ไปไม่กี่เดือน
มิรินมาถึงบ้านของย่าเธอเกือบห้าโมงเย็น ที่นี่วันนี้มีผู้คนมากมายมารวมตัวกันเพื่อมาเยี่ยมพ่อ ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้าน
มิรินก้าวเท้าเข้าประตูทั้งน้ำตา เธอร้องไห้ตั้งแต่ขึ้นรถมากับอามุ่ย เห็นใครบางคนนอนอยู่บนเตียง ร่างกายผ่ายผอมเหลือแต่กระดูก พ่อของเธอหลับตาพริ้ม มีท่อออกซิเจนอยู่ตรงจมูกเพื่อช่วยชีวิต หายใจโรยรินเหลือเกิน เห็นแบบนั้นน้ำตาของเธอก็ยิ่งทะลักล้นออกมาจนอาบแก้ม
“พะ พ่อ” มิรินขยับตัวนั่งลงข้างเตียงของพ่อ มืออันสั่นเทาเอื้อมไปจับมือของบุพการีช้า ๆ “มิรินมาหาพ่อแล้วนะ ตื่นมาคุยกันหน่อย”
เธอพูดไปร้องไห้ไปอย่างนั้น มันเหมือนความฝัน
