บิดามารดานิ่งรับฟัง บัวบานลุ้นคำตอบด้วยใจจดจ่อ แต่สุดท้ายเธอก็ผิดหวัง
“ถ้าเอ็งจะไปเรียนเสริมสวยก็ไปเรียนได้นี่ ไม่เห็นต้องเลิกผัวเลย ไม่เห็นต้องให้ข้าผิดคำกับเพื่อน ข้ายกเอ็งให้บ้านนั้นแล้ว ข้าไม่อยากผิดใจกับเสี่ยวิเชียร เอ็งสันดารยังไงข้าก็พอรู้ ถ้าจะหาโอกาสไปทำตัวเหลวไหลล่ะก็ เลิกคิดเสียเถอะนังบัวบาน”
“โธ่พ่อ ทำไมไม่เห็นใจกันบ้าง”
ขณะสามพ่อแม่ลูกกำลังถกเถียงกันอยู่ที่โซฟาหน้าทีวีในห้องรับแขกนั่นเอง บัวตูมก็กลับเข้าบ้านมาพอดี ด้วยท่าทางเหนื่อย ๆ สีหน้าไม่สู้ดี ดูไม่มีชีวิตชีวาเหมือนทุกครั้ง
“โน่น ดูอย่างพี่สาวเอ็งสิ ทำตัวดี ขยันเรียน ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้พ่อแม่เลย มีแบบอย่างให้ดูใกล้ๆแต่ไม่เคยดู เอ็งนี่มัน!”
บิดาจะเบิ๊ดกะโหลกเธอ บัวบานรีบหลบแล้วแอบสะบัดหน้าใส่บัวตูมอย่างหมั่นไส้
“ใช่สิ ก็พ่อกับแม่รักพี่บัวตูมมากกว่าฉันนี่ พี่บัวตูมทำอะไรก็ดีไปหมดแหละ ชิ!”
ว่าแล้วเจ้าหล่อ
