“เหนื่อยไหมนางฟ้าที่น่ารักของผม” รอยยิ้มพอใจของคนที่นอนราบฉายวาบ “มาผมช่วยคุณเองที่รัก” เขาสลับพลิกเปลี่ยนที่กับเธอทอดมองใบหน้าสวยที่คงเหนื่อยมาพักใหญ่จากนั้นจูงมือเธอเหาะเหินขึ้นไปแตะยังดินแดนที่ได้ชื่อว่าสวรรค์ชั้นที่งดงามที่สุดก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไปพร้อมกัน
เช้าวันรุ่งขึ้นพิลาสินีปรือตาขึ้นในขณะที่ร่างกายยังรู้สึกเมื่อยล้าแต่หน้าที่ของแม่ที่ต้องตื่นมาทำอาหารให้ลูกน้อยทำให้เธอขยับตัวอย่างเร่งรีบแล้วเห็นว่าร่างกำยำที่นอนกอดเธอไม่ยอมให้ห่างตัวเมื่อคืนหายไปแล้ว เหลือแต่รอยยู่ยี่ของผ้าปูที่นอน ความอุ่นซ่านยังอบอวลหัวใจจนหน้าแดงซ่าน
ความหอมที่แทรกผ่านมาถึงในห้องนอนทำให้พิลาสินีรู้ว่าต้องมีคนทำอาหารอยู่ในครัว คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้วพิลาสินีตามกลิ่นเข้าไปถึงในครัว ก็เห็นสองพ่อลูกกำลังช่วยกันทำอาหาร เสียงพูดคุยของมาลีเจื้อยแจ้วไปทั้งครัว
แม่หนูน้อยยังอยู่ในชุดนอนกร
