หญิงสาวอยากจะตอบว่าใช่นัก แต่พอกำลังจะอ้าปากไอ้ภาพที่เห็นเขาปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นนั่งตักก็ผุดขึ้นมาในสมอง และมันก็มีผลทำให้ความน้อยใจทะลักขึ้นมาท่วมท้นหัวอก สาวน้อยกัดปากที่สั่นระริกเอาไว้แน่น ขณะเชิดหน้าขึ้นสูงแสดงความอวดดีออกไป
“รดาไม่ได้ห่วงคุณราฟ... ไม่เคยคิดจะห่วง...”
เห็นได้ชัดว่าเขานิ่งงันไปกับคำตอบของหล่อน ราฟาลขบกรามจนขึ้นสัน ดวงตาก้าวร้าวแสนกระด้างขณะจ้องมองดวงหน้าสวยหวานของรดารักษ์ด้วยความชิงชัง
“ดีแล้วล่ะ เพราะฉันไม่เคยต้องการความห่วงใยของใครเหมือนกัน”
คนตัวโตผลักหล่อนออกจากตัวเต็มแรงจนร่างของหล่อนแทบจะกระเด็นลงไปกองกับพื้น ดวงตาสีดำสนิทที่จ้องมองมนั้นลุกโชนไปด้วยเปลวไฟกองมหึมา
“โดยเฉพาะนางบำเรอไร้ค่าแบบเธอ รดารักษ์” แล้วเขาก็หันกลับไปหาผู้ชายที่กำลังนอนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอยู่กับพื้นอีกครั้ง ชายหนุ่มยกเท้าขึ้นเหยียบยอดอกของผู้ชายคนนั้น จากนั้นก็ออกแรงขยี้หนักหน่ว
