“อเล็ก... ถ้านายไม่อยากถูกฉันอัดด้วยกำปั้นล่ะก็หุบปากซะ”
จามาลหันไปเค้นเสียงคำรามใส่คู่สนทนา ดวงตาคมกริบกร้าวจัด เขาไม่มีทางปล่อยให้อลิซเป็นของใครแน่ ไม่มีทางยอมให้หล่อนหลุดมือไปอีกแล้ว ต่อให้รู้อยู่เต็มอกว่าเจ้าหล่อนโกหก ต่อให้รู้อยู่เต็มหัวใจว่าที่หล่อนพูดว่ารักนั้นเพราะมีเลศนัยแอบแฝงอยู่ แต่เขาก็ยินดี... ยินดีที่จะกักขังอลิซไว้ในอ้อมแขนตลอดไป แล้วก็หวังว่าสักวันหนึ่ง... สักวันหนึ่งอลิซจะมอบความรักที่แท้จริงจากหัวใจกลับคืนมาบ้าง แม้ว่ามันจะไม่ถึงเสี้ยวหนึ่งที่หล่อนเคยให้แมทธิวก็ตาม
“นายเลือกทางนี้เองนะเจเจ... เลือกที่จะผลักไสอลิซไปเอง”
“ฉันรู้แล้วโว๊ย! ไม่ต้องตอกย้ำได้ไหม...”
จามาลตวาดลั่น ตอนนี้ไม่สามารถแยกแยะได้เลยว่าความรู้สึกที่กำลังเดือดดาลอยู่ในอกราวกับน้ำเดือดนั้นเกิดขึ้นเพราะเขาเกลียดตัวเอง หรือว่าเพราะใครกันแน่ รู้เพียงแต่ว่าอลิซจะต้องเป็นของเขาคนเดียว มีแค่จามาล เฟอร์ยาบี
