“พี่ฝากหนูนาสักครู่นะ ว่าจะไปเก็บผักหลังบ้านสักหน่อย”
“ได้จ้า” ดารินทร์รีบหยิบตะกร้าใส่ผักแล้วเดินหายไปทางหลังบ้านทันทีโดยมีเสียงหัวเราะของวาสิตาตามหลังไปติดๆ เธอรีบจับแก้มที่ร้อนผ่าวจากการเขินอายที่ถูกรู้ทันก่อนจะตั้งสติแล้วหายใจเข้าออกให้เป็นปกติ
หลายเดือนมานี้ทรรศภาคย์เองก็สนิทสนมกับบ้านของวาสิตามากขึ้น เขาซื้อข้าวของเครื่องใช้ที่ทันสมัยมาฝากเพื่อนบ้าน เป็นที่ถูกอกถูกใจของลุงและป้าต่างชื่นชมไม่ขาดปากถึงความมีน้ำใจที่คิดถึงคนแก่ๆ ดารินทร์ยืนมองผักสวนครัวใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มเมื่อมองแตงกว่าก็เป็นหน้าของเขา ถั่วฝักยาวก็หน้าเขาอีก ไหนจะฟักทองก็ใช่ หญิงสาวรีบสลัดไล่ภาพลวงตาพวกนั้นออกไปก่อนที่เธอจะเป็นผ้ายืนคุยกับผักพวกนี้
“พี่กลับมาแล้วจะกุ๊ก” หญิงสาววางตะกร้าใส่ผักไว้บนแคร่ที่หน้าบ้าน แล้วชะเง้อมองหาเพื่อนบ้านที่ฝากฝังลูกสาวเอาไว้แต่กลับไม่เจอ
“กุ๊กจ๊ะ กุ๊ก” ดารินทร์ใจคอไม่ดีรีบล้า
