ปุณณ์มาถึงที่บ้านคุณปัณณ์ก็เป็นเวลาค่ำมากแล้ว เขาตรงไปหาแพรใสที่โรงพยาบาลทันที คุณปัณณ์อำนวยความสะดวกในการง้อเมียครั้งนี้แก่บุตรชาย และตอนนี้ปุณณ์ก็ไม่มีถือทิฐิใดๆ เพราะเขาต้องการแพรใส เขามั่นใจในความรู้สึกตอนนี้เอง แม้ว่าจะยังติดใจกับเรื่องราวในอดีตระหว่างเขาและเธออยู่
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” แพรใสไล่ชายหนุ่มทันทีที่เห็นหน้า
“ไม่ออก ฉันขอโทษนะแพร” นอกจากจะไม่สะทกสะท้านกับการไล่ของหญิงสาวแล้ว เขายังเอ่ยปากขอโทษหญิงสาวอีก
“มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเถอะ” แพรใสตอบกลับเสียงแข็ง
“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น เธอจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ เพื่อเป็นการไถ่โทษ” ปุณณ์เอ่ยออกมาด้วยท่าทางสำนึกผิดจริงๆ
“แล้วที่ไล่ฉันเมื่อวาน แล้วให้ฉันเดินไปหารถกลับเอง ฉันถามจริงๆ ล่ะ ฉันควรจะให้อภัยผู้ชายแบบนี้มั้ย” แพรใสตอบออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อนึกถึงตอนที่เธอเดินถือกระเป๋าเพื่อหารถกลับมาที่กรุงเทพ ถ้าไม่โชคดีเจอสองสามีภรรยาคู่น
