“พี่ไม่อยากคุยกับมีนขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่น แค่ได้ยินคำว่าคิดถึงจากเขาน้ำตาฉันมันก็ทะลักออกมา
ถ้าคิดถึงกันจริงๆ ทำไมต้องทำแบบนี้...
“...” เขายังคงเงียบไม่ตอบคำถามฉัน ไม่รู้ว่าเขาแสดงสีหน้ายังไงตอนนี้ เพราะเราอยู่ในความมืดมิด ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาและกลิ่นของแอลกอฮอล์ลอยเข้ามาแตะจมูก
เขาคงจะไปดื่มมา
ที่ฉันยังคงไม่นอนเพราะรู้สึกว่าเมื่อคืนนั้ันไม่ได้ฝันไป เขามาหาฉันจริงๆ และหวังว่าวันนี้เขาจะมาหาฉัน แล้วเขาก็มาจริงๆ มาแบบไม่ให้ฉันรู้สึกตัว แต่เพราะฉันรู้เลยแกล้งข่มตาหลับและรอเขามา
“ถ้าพี่แบทคิดถึงมีน ทำไมต้องทำกับมีนแบบนี้”
“...” เขายังคงเงียบกริบไม่มีคำไหน เล็ดลอดออกมา เขากลับไปเย็นชาอีกแล้วสินะ
“มีนขอโทษที่ไม่ได้บอกพี่ มีนขอโทษ ฮึก” ฉันเอื้อมมือไปกอดเขาไว้แน่น ถึงแม้เขาจะไม่พูดอะไรแต่ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ได้รังเกียจฉัน
“...”
“มีนรักพี่แบท ฮือ พี่แบทอย่าเงีย
