"คะ คุณป๋าจะยิงหัวเอานะ" น้ำหวานดันอกผม พลางร้องบอกด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น ผมเหลือบตามองใบหน้าที่แดงก่ำ นึกถึงความหวงลูกสาวของคุณป๋า ผมจำต้องละมือออกจากอกอวบ แล้วยกแขนทั้งสองข้างโอบกอดอีกคนเอาไว้แทน
"คุณป๋าของเธอโหดชะมัด"
"ก็ลูกสาวคุณป๋าสวยนี่นา"
"เหอะ..." ผมเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ หลงตัวเองชะมัดเลย
"หัวเราะอะไรอ่ะ หรือว่าไม่จริงล่ะ"
"อือ จริงมั้ง" ผมตอบพลางๆ ก่อนจะแนบปลายจมูกลงที่ขมับบาง สัมผัสได้ถึงความหอมของแชมพูสระผม ทุกกลิ่นบนตัวเธอ ผมชอบชะมัดเลย
"เรากลับกรุงเทพฯ กันไหมอ่ะ"
"วะ ว่าไงนะ"
"กลับกรุงเทพฯ ไง กลับคอนโดของเรา"
"รีบอะไรขนาดนั้นเล่า" น้ำหวานกอดผมตอบ ปล่อยร่างของเราแนบชิดกันโดยไม่คัดค้านอะไร
"คิดถึง" ผมรับรู้ถึงจังหวะการเต้นแรงของหัวใจอีกคน แต่ผมยืนยันว่าสิ่งที่ผมพึ่งเอ่ยออกไป มันออกมาจากความรู้สึกที่อยู่ในใจจริงๆ
"ไม่เห็นเคยบอกแบบนี้เลย อยู่ดีๆ ทำไมวันนี้
