ตกเย็นวันนั้นที่ลักษณ์นารานั่งจมอยู่กับความเศร้าเสียใจตั้งแต่เกิดเรื่องเธอไม่มีจิตใจจะทำอะไร แม้แต่ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มก็ยังอ่อนแรง แทบไม่อยากลุกจากเตียงที่เธอนอนร้องไห้มาตลอดทั้งวันกระทั่งได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังข้างนอก เสียงฝีเท้าดังตึกตัก และเมื่อประตูห้องเปิดออกหญิงสาวเห็นลักษมีกับปุนต์วิ่งเข้ามาแล้วกระโดดขึ้นบนเตียงแย่งกันเข้าไปกอดและหอมแก้มแม่ที่ต้องรีบเช็ดน้ำบนแก้มทั้งที่ตาบวมขนาดนั้น ลักษมีหอมแก้มแม่ซ้ายขวาและถามด้วยเสียงเล็ก ๆ อ่อนโยนว่า
“มี๊ขา...วันนี้มี๊ไม่สบายเหรอคะ มี๊เก็บมะกอกจนเหนื่อยใช่ไหมคะ?”
“ค่ะ...มี๊เหนื่อย เลยต้องรีบเข้ามานอนในห้อง”
“มี๊กินอารายรื๊อยางฮับ มี๊หิวม๊ายฮับ ปุนต์จะป้อนขนมให้มี๊น๊า”
เด็กชายถาม ยิ่งเห็นลูกเล็กสองคนแสดงความห่วงใยยิ่งทำให้ลักษณ์นาราเต็มกลืนและตื้นตันจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
“อ๊า...มี๊ขาล้องห้าย...มี๊ล้องห้ายทำไมคะ?”
“มี๊ดีใจค่ะที่ปั๊บกับปุนต์เป
