บทที่ 4/1 หน้าที่ภรรยา
1018 คำ
บทที่ 4/1 หน้าที่ภรรยา
หลังจากซูเจินออกไป คู่สมรสข้าวใหม่ปลามันก็อยู่ตามลำพัง ร่างสูงลุกเดินไปนั่งโซฟาตัวใหญ่มุมห้อง จับจ้องคนที่นั่งก้มหน้าโดยไม่พูด พาฝันไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่างเมื่อคิดว่าถูกมองอย่างทะลุปุโปรง
“เงยหน้าขึ้นมาสบตาหน่อยสิ”
เป็นคำสั่งราบเรียบแต่คนถูกสั่งถึงกลับมือสั่น แต่กระนั้นก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น พาฝันเห็นดวงตาเรียวเล็กมีประกายแพรวพราวใจก็พลันเต้นแรง แค่ถูกมองเฉยๆ ก็กองอยู่แทบเท้าของเขา เธอไม่อาจต้านทานเสน่ห์หนุ่มหล่ออย่างซีฮันได้เลย
“เราสองคนมาตกลงกันดีกว่า” เมื่อพาฝันหันเก้าอี้มาเผชิญหน้า ซีฮันก็รีบบอกจุดประสงค์ในทันที
“เรื่องลูกน่ะเหรอคะ”
“ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับการแต่งงาน”
“ค่ะ”
พาฝันกลืนน้ำลายลงคอก่อนพยักหน้า ไม่มีทางเลือกและไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง คำว่ารักและบุญคุณมันมีมากกว่าความกลัวเสียอีก
“ฉันยังไม่พร้อมมีลูก”
“ถ้าไม่มีภายในสามเดือน คุณฮันจะถูกคุณท่านตัดจากกองมรดกนะคะ”
“ฉันมีทางออกสำหรับเรื่องนี้”
“แต่..”
พาฝันหยุดพูดเมื่อถูกห้ามด้วยสายตา ซีฮันเอนหลังพิงพนักโซฟาในท่าสบาย ใช้มือลูบปลายคางแล้วส่งยิ้มน้อยๆ มาให้ เพียงเท่านั้นหัวใจดวงน้อยที่หวั่นไหวอยู่แล้วก็กระหน่ำเต้น ลำคอของพาฝันแห้งผาก สายตาร้อนแรงเต็มไปด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศ เล่นเอาคนด้อยประสบการณ์หน้าแดงระเรื่อ ร่างกายวูบวาบเห่อร้อนทันที
“เธอต้องกินยาคุม”
“ยังไงคะ? ฝันไม่เข้าใจ”
“ฉันยอมทำตามเงื่อนไขของม๊าทุกอย่างยกเว้นเรื่องลูก เธอเลยต้องกินยาคุม ถ้าม๊าถามก็บอกไปว่าพยายามเต็มที่แล้ว..ที่เหลือฉันจะจัดการเอง”
“ในเมื่อคุณฮันไม่อยากมีลูก แล้วทำไมฝันต้องคุมกำเนิดด้วยคะ?”
“คิดจะปล่อยให้ฉันแห้งเหี่ยวติดอยู่กับเธอโดยไม่แตะเนื้อต้องตัวเลยหรือไง”
“มะ..ไม่ใช่นะคะ” เธอเลียริมฝีปาก ใจเต้นโครมครามเมื่อเขาพูดประโยคถัดมา
“ถ้าพวกเราไม่มีอะไรกันสักวันม๊าต้องจับได้ ปัญหาคงตามมาอีกเยอะ ฉะนั้นก็อยู่อย่างผัวเมียทั่วไป กิน นอน มีเซ็กซ์ให้เป็นปกติ ที่สำคัญห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าเธอกินยาคุม ”
พาฝันไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี ที่สามีอยากใช้ชีวิตแบบคู่สมรสทั่วไปแต่กลับไม่พร้อมมีลูก ทั้งที่เป็นเงื่อนไขสำคัญในการแต่งงาน
“ถ้าครบกำหนดสามเดือนคุณฮันจะทำยังไงต่อ”
กลัวเหลือเกินว่าเขาจะขอหย่า ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าการแต่งงานครั้งนี้ปราศจากความรักจากฝ่ายชาย แต่เธอไม่เคยปรารถนาจะแยกทาง 'ลูก' จึงเป็นเงื่อนไขเดียวที่อาจรั้งเขาไว้ ทว่า..ซีฮันกลับปฏิเสธและย้ำชัดเจนว่าให้เธอเป็นภรรยาแบบไหน
“ไว้ถึงวันนั้นฉันจะคุยกับม๊าเอง เธอก็แค่ทำหน้าที่เมียให้ดีที่สุดก็พอ”
“ถ้าไม่มีลูก..คุณฮันจะหย่ากับฝันไหมคะ”
ทำใจกล้าถามออกไป และก็ต้องทำหน้าไม่ถูกเมื่อชายหนุ่มลุกเดินมาหา เขาโน้มตัวลงก่อนกักเธอไว้บนเก้าอี้ด้วยแขนทั้งสองข้าง ทำให้ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้เพียงลมหายใจ กลิ่นน้ำหอมNuit de Feu โชยเข้าจมูก หญิงสาวจึงปั่นป่วนทั้งความคิดและร่างกาย ความใกล้ชิดที่เคยโหยหาสร้างความเขินอายอยู่ไม่น้อย
“ไม่หย่าครับ..นอกจากเธออยากหย่าเอง ถึงฉันจะเกเรบ้างแต่ก็อยากมีผัวเดียวเมียเดียว”
เมื่อเสืออยากล่าเหยื่อ คำพูดหวานหยดก็หลุดออกมา สายตาทรงเสน่ห์จ้องใบหน้าแดงระเรื่อแล้วยิ้ม เขาจูบริมฝีปากสีชมพูหนักๆ ก่อนถอนออกช้าๆ เพื่อให้สัมผัสตราตรึงมากขึ้น
“คุณฮันพูดจริงใช่ไหมคะ?” เสียงสั่นปากสั่นไปหมด เธอไม่มีวันขอหย่าแน่นอน ตอนนี้ความหวังกลับมาเต็มเปี่ยม จนลืมคิดไปว่าผู้ชายเจ้าชู้สามารถสร้างความหวั่นไหวได้ทุกเมื่อ ถ้าต้องการอะไรบางอย่างจากผู้หญิง ความรักทำให้พาฝันมองข้ามรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาไป
“จริงที่สุด”
พูดจบก็ประคองหญิงสาวลุกยืน มอบจุมพิตดูดดื่มให้เป็นรางวัลที่เธอว่านอนสอนง่าย พาฝันก็ยังเป็นพาฝัน เธอไม่มีวันตามเกมเขาทัน ยิ่งเธอมีใจก็ยิ่งควบคุมง่าย ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้
จูบทวีความเร่าร้อน ร่างเล็กถูกโอบกอดไว้แน่นจนจมหายไปกับอกแกร่ง เขาดันเธอชิดขอบโต๊ะทำงาน บดเคล้าริมฝีปากเข้าหาหนักหน่วง เสียงน้ำลายเฉอะแฉะดังเป็นระยะ คนสองคนหายใจแรงขึ้น ลิ้นสากเกี่ยวกระหวัดพัลวัน ทั้งหยอกเย้าทั้งบดขยี้จนพาฝันหายใจแทบไม่ทัน
“เฮือก!” หญิงสาวโกยอากาศเข้าปอดยกใหญ่เมื่อได้รับอิสระ ร่างอ่อนระทวยกกกอดเขาไว้แน่น ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังบอบบาง ซีฮันกำลังคลอเคลียปลายจมูกกับเธอ จากนั้นก็ยกร่างเล็กให้นั่งบนโต๊ะ โดยมีเขาแทรกอยู่ตรงกลางหว่างขา
“ครั้งแรกบนโต๊ะทำงานเธอจะไหวไหมคะ?”
ถามเสียงพร่าชิดใบหู เขาถอดเสื้อสูทตัวนอกโยนลงบนเก้าอี้ ดึงปลดเนกไทให้หลวม ประคองใบหน้าเนียนใสไว้ด้วยสองมือ ส่งแววตาออดอ้อนกรุ้มกริ่มอย่างไม่เคยทำมาก่อน จนอีกคนแทบหลอมละลายกับเสน่ห์อันแพรวพราว
“คือมัน..” หญิงสาวไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมา ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง ถึงซีฮันจะเจ้าชู้ระดับเทพเซียน แต่เขาก็ไม่เคยมองเธอด้วยสายตาหวานเชื่อมสื่อถึงความต้องการ ตอนนี้..อย่าว่าแต่ยอมทุกอย่างเลย แม้แต่ชีวิตเธอก็ให้ได้หากเขาเอ่ยปากขอ
“ไม่ตอบก็ถือว่าไหวแล้วกัน”
- ผู้เขียน
