บทที่ 25 กลับมาเป็นคนเดิม
“มาทำไมมิทราบ” ลี่อินเอ่ยปากไล่ผู้มาเยือนทางอ้อม เมื่อเปิดประตูห้องพักฟื้นวีไอพีออกมาเจอ
“นินมาเยี่ยมเฮียฮันค่ะพี่อิน” ลินินยกมือไหว้คนอายุมากกว่าด้วยท่าทีนอบน้อม อีกฝ่ายกลับไม่รับไหว้ ซ้ำยังจ้องหน้าเธอราวกับเกลียดชังมาแต่ชาติปางก่อน
“เลิกเรียกพี่ชายของฉันว่าเฮีย และห้ามเรียกฉันว่าพี่อีก”
“เอ่อ..”
“ครอบครัวของเราไม่ต้อนรับเธอ..เข้าใจ๋?” ถือโอกาสไล่เป็นครั้งที่สอง
“นินเป็นห่วงเฮีย..เอ่อ พี่ฮัน เห็นว่าต้องใส่เผือก ช่วงนี้นินว่างหากไม่มีคนเฝ้า นินมาเฝ้าให้ได้นะคะ”
“โง่หรือแกล้งโง่..ฉันย้ำชัดแล้วนะ”
“แต่พี่ฮัน..”
“พี่ฮันก็ไม่ต้อนรับเช่นกัน..ไปได้แล้ว”
ลี่อินไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ รีบปิดประตูก่อนกดล็อกทันที เดินไปหาพี่ชายที่นั่งหลับตานิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าเริ่มมีหนวดเครา อาการทางร่างกายดีขึ้นเรื่อยๆ ส่วนอาการทางใจเหมือนจะแย่ลง
“ไม่รับสายเหรอคะ”
“อืม..” ชายหนุ
