บทที่ 28 ต้องเจ็บกว่า
ประตูห้องพักระดับห้าดาวถูกเปิดเข้ามาด้วยมือสั่นเทา กลิ่นเหล้ากลิ่นอาหารเน่าเสียคละคลุ้ง
ซูเจินกวาดตาไปทั่วก่อนหยุดมองร่างผอมโซ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนั่งอยู่บนโซฟาดูไร้เรี่ยวแรง รอบตัวเต็มไปด้วยขวดเครื่องดื่มที่สะสมมาแรมเดือน หลังจากพาฝันตัดสินใจไปเริ่มชีวิตใหม่ในต่างแดนซีฮันก็ย้ายที่พัก เพราะทนอยู่ห้องที่มีแต่ความทรงจำระหว่างกันไม่ได้
“ตาฮัน!” หญิงสูงวัยนั่งลงข้างกาย
“ใคร..” กลิ่นเหล้าโชยเข้าจมูกส่งผลให้ผู้มาเยือนเบือนหน้าหนี
“ม๊าเอง”
“ฝันเหรอครับ..กลับมาเมื่อไร”
“มีสติหน่อยเถอะ..เห็นแล้วโคตรปวดใจ “
จากวันที่เซ็นใบหย่าก็ผ่านมากว่าสามเดือน ซีฮันเอาแต่เมามายไม่ยอมทำงานทำการ สิ่งเดียวที่เขาให้ความสำคัญคือการสร้างร้านดอกไม้ ที่ทำไปกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ เหลือตกแต่งภายในนิดหน่อยก็จะแล้วเสร็จตามแบบที่วางไว้
“โคตรคิดถึงเลยว่ะ” ยังคงพร่ำเพ้อไม่หยุด ปรือตาแดงก่ำมองคนข้า
