บทที่ 10 อ้อมกอดผีเสื้อ
ในวันหยุดสุดสัปดาห์ร่างเล็กขยับตัวลืมตาตื่นบนเตียง มองไปยังที่นอนด้านข้างอันว่างเปล่าอย่างเช่นทุกวัน ริ้วความน้อยใจก็แผ่กระจายเหมือนทุกครั้ง
ช่วงนี้หลังเสร็จกิจซีฮันจะแยกตัวไปนอนอีกห้องเสมอ เขามักดีดตัวออกห่างทันทีในตอนเสร็จสม ราวกับรังเกียจทั้งที่ร่วมรักกับเธออย่างเร่าร้อนทุกคืน ถูกกระทำซ้ำๆ ความรู้สึกก็เริ่มด้านชา ความเจ็บปวดลดน้อยลง แต่ความรักยังคงเท่าเดิมไม่เปลี่ยน
ชีวิตคู่ดำเนินไปตามคำสั่งของสามีเป็นส่วนใหญ่ ไม่ว่าเขาจะพูดจะบอกอะไรเธอทำตามหมด ไม่เว้นกระทั่งการโกหกเรื่องลูก ซูเจินมักไถ่ถามอยู่ตลอดว่ามีวี่แววบ้างหรือยัง และคำตอบที่เธอให้ก็คือ ‘กำลังพยายาม’
'พยายาม' ในที่นี้หมายถึงการประคองชีวิตคู่ให้อยู่ตลอดรอดฝั่ง การหย่าร้างเป็นสิ่งที่ไม่เคยปรารถนา ต่อให้อยู่ในสถานะเจ้าสาวขอรักเธอก็จะอดทน หวังเพียงเขาจะมองเห็นคุณค่าในสักวัน
คิดเรื่อยเปื่อยอยู่ครู่ใหญ่ก็ลุก
