ทัตสบตากับเตยผ่านกระจกบานใหญ่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ สายตาคมโลมเลียคนตัวเล็กจนดูน่ากลัว เมื่อเห็นแบบนั้นเตยจึงรีบขยับปลายเท้าถอยห่างอย่างทันที แต่ทว่าทัตกลับใช้ความรวดเร็วและแรงที่มากกว่าคว้าเอวคอดของเตยแล้วดึงเข้าหาตัว พลางใช้มือช้อนปลายคางมนขึ้นเพื่อที่จะได้มองดวงหน้าสวยใกล้ๆ
“ปะ—ปล่อยนะ”
คนที่ตัวเล็กกว่าเริ่มขยับกายดิ้นหนีสัมผัสจาบจ้วงของทัต แต่เนื่องจากแรงที่น้อยกว่าไม่สามารถทำแบบนั้นได้ แล้วยิ่งดิ้นหนี ทัตก็ยิ่งโอบกระชับวงแขนแน่นขึ้นจนเตยตัวสั่นน้อยๆ
“ทัตปล่อยเราเดี๋ยวนี้!”
“ไม่เจอกันตั้งนาน ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ ไม่สิ สวยกว่าเดิมอีก”
ใบหน้าของคนพูดเคลื่อนเข้าหาใบหน้าหวานที่ตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งได้กลิ่นหอมออกมาจากเรือนกายบอบบางจนทัตต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ดวงตาร้อนแรงไล่สายตามองทั่วใบหน้าของคนตัวเล็กในอ้อมแขน เตยแม่งโคตรสวยเลย สวยกว่าทุ
