เปรี้ยง!
เส้นแสงสีขาววาดผ่านท้องฟ้าเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะตามมาด้วยเสียงดังสะเทือนเลือนลั่นที่ทำให้หัวใจของใครบางคนปวดร้าวคล้ายกับมีมือที่มองไม่เห็นบีบมันเอาไว้ มันเป็นความกลัวที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน กลัวว่าสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตจะสูญสลายหายไปจนเขาไม่สามารถคอยดูแลมันได้อีก
เนื้อตัวสั่นเทิ้มทั้งที่ดวงตายังคงจ้องมองข้อความในโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น ราวกับเวลาหยุดเคลื่อนไหว เป็นครั้งแรกที่เจย์ทำอะไรไม่ถูก ร่างกายมันชาไปหมดทุกส่วน จนกระทั่งประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกอย่างแรงจากน้องชายฝาแฝด
“ไปหาเตย!”
เส้นแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงฟ้าผ่าที่ดังกึกก้อง ในตอนนั้นเองที่เจย์เริ่มจะได้สติขึ้นมา มือหนาคว้ากุญแจรถมาไว้ในมือ แล้วรีบวิ่งไปที่ชั้นจอดรถวีไอพีโดยไม่สนสายตาผู้คนที่มองตามด้วยความสงสัย ความกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจจนมือที่กำกุญแจไว้สั่นระริก
ฝนยังคงเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืม
