๙
"ขอบใจนะคลาสที่มาส่ง ขับรถกลับดีๆ นะ"
"เดี๋ยวสิเดล" มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือเล็กในตอนที่โมเดลกำลังจะหมุนตัวกลับ โมเดลหันกลับมาอีกครั้ง เกือบจะบิดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุมเพราะความเคยชินในรูปแบบที่ไม่ชอบให้ใครถึงเนื้อถึงตัว ยังดีที่นึกขึ้นได้ว่าการทำแบบนั้นมันไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่
"วันนี้เราดีใจมากเลยนะที่เธอชวนเรากินข้าว"
"...รสชาติอาหารร้านนี้ใช้ได้อยู่นะ" เจ้าของคำพูดยิ้มแห้ง แอบรู้สึกผิดเมื่อเห็นแววตาจริงจังในสายตาของอีกฝ่าย
"เราลืมเรื่องนั้นไปเลยอ่ะ บอกตรงๆว่าตื่นเต้นจนลืมลิ้มรสชาติอาหารไปเลย"
"งั้นเหรอ ยังไงก็กลับบ้านดีๆ นะ อย่าขับรถเร็วล่ะ"
"แล้ว... เรื่องที่เธอบอกกับพี่ชายของเธอ มันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า เรื่องที่เธอบอกว่าเราเป็นคนสำคัญ เธอจะยอมคบกับเราแล้วใช่ไหม"
"คือเราขอโทษนะ แต่เรามีเหตุผลที่ต้องพูดแบบนั้น"
"หมายความว่าเธอแค่พูดเล่นๆ อย่างนั้นสินะ" โมเดลหลุดสีหน
