“จริงเหรอฟาติน”
รอฮิมทั้งตกใจและดีใจที่หญิงสาวได้เจอมารดา
“เพคะฝ่าบาท แต่ตอนนี้หม่อมฉันให้ท่านแม่แกล้งทำเป็นความจำเสื่อมก่อนเพคะ”
“แล้วใครเป็นคนฆ่าพ่อของเธอล่ะ”
“คนที่ฆ่าท่านพ่อเหรอเพคะ”
ฟาตินผ่อนลมหายใจหนักหน่วงมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง เมื่อหลักฐานมัดตัวฆาตกรทั้งเอกสารที่เขาหามา และปากคำของมารดา
ในห้องของเจนนิเฟอร์...
“อาหารมาแล้วค่ะ”
นางทาสของคฤหาสน์เคาะประตูและบอกอย่างยิ้มแย้ม
“วางไว้ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวฉันกินเอง ขอบใจนะ”
เจนนิเฟอร์บอกหญิงสาวที่วางถาดอาหารไว้บนโต๊ะอีกด้าน นางใช้ผ้าคลุมปิดบังใบหน้าเอาไว้ เพราะรู้สึกสมเพชกับสภาพของตัวเองและกลัวคนอื่นจะกลัวนาง
“งั้นขอตัวก่อนนะคะ”
หญิงสาวเอ่ยขอตัวก่อนเลี่ยงออกไป เจนนิเฟอร์ค่อยๆ พยุงร่างอันผ่ายผอมเดินมายังอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ นางนั่งบนเก้าอี้ มือเหี่ยวๆ ค่อยๆ ตักอาหารทำท่าจะนำเข้าปาก
แต่!!!
“ท่านแม่ อย่าทานนะคะ”
ฟาตินกับสุลต่าน
