“ครับพ่อ...ครับ ๆ”
แต่ตันหยงใจคอไม่ดี หันบอกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเหมือนคนใกล้จะร้องไห้เต็มที
“หยงจะลงไปดูคนเจ็บนะพี่พีท”
“อย่าน่ะหยง อยู่ในรถกับพี่จนกว่าพ่อพี่จะมา”
“แล้วถ้าเขายังไม่ตายล่ะคะ”
“มีคนโทรเรียกรถโรงพยาบาลแล้ว...อย่าลงไปเลย ดูสิ คนมุงกันเต็มไปหมด แต่ล่ะคนถ่ายคลิปไม่หยุดเลย อย่าออกไปเลย เดี๋ยวคนพวกนั้นถ่ายคลิปเอาไปลงข่าวเสีย ๆ หายๆให้คนทั้งโซเชี่ยลประณามจะทำไง”
“ไม่ค่ะ...หยงจะออกไปดู หยงนั่งอยู่ในรถเฉยๆไม่ได้หรอก”
“ตามใจ...พี่เตือนแล้วนะ”
ตันหยงไม่ลังเลที่จะลงจากรถไป โดยไม่กลัวว่าใครจะถ่ายคลิปเธอทั้งนั้น เพราะเธอห่วงคนเจ็บมากกว่า เธอฝ่าฝูงชนเข้าไปจนถึงตัวผู้หญิงคนนั้นซึ่งนอนแน่นิ่งอยู่กลางถนนท่ามกลางตึกสูงใหญ่ใจกลางเมือง
“อะ...คุณเลขานี่นา...คุณเลขา!” สาวน้อยจำหญิงสาวโชคร้ายคนนั้นได้ทันที แม้ว่าร่างกายของเธอจะเต็มไปด้วยเลือดก็ตาม...
“คุณเลขา...อย่าเป็นอะไรนะ
