“อาภู” ตันหยงจ้องหน้าภูบดินทร์ทันที เพื่อสำรวจความรู้สึกของเขาที่มีต่อภาพที่เห็นตรงหน้า แต่เขากลับดูนิ่งขรึมเหมือนปกติเสียอย่างนั้น เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ทั้งที่ควรจะหึงหวง มันเลยยิ่งทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดอารมณ์เสีย
“สวัสดีครับอาภู” พิทยายกมือไหว้ตามารยาท
“ใคร?” แต่คนเป็นอากลับถามห้วนสั้น ดูดุกว่าเหตุ ซึ่งมันทำให้ตันหยงใจชื้นขึ้น แอบคิดว่าเขากำลังพยายามควบคุมอารมณ์ต่างๆนานาอยู่ เพื่อไม่ให้เสียผู้ใหญ่
“เพื่อนหยงเองค่ะ พี่พิทยา” เธอตอบอย่างอารมณ์ดี สายตาแอบร้ายเบาๆ "เราสนิทกันน่ะค่ะ"
“ไปไหนกันมา...กลับซะดึกดื่น!” เขาเสียงแข็งนิดหน่อย ตาขวางนิดๆ
“ดึกดื่นอะไรคะ แค่สี่ทุ่มเอง” เธอยิ้มกริ่ม "เวลานี้สำหรับคนอื่น ถือว่าเพิ่งเริ่มเองนะคะ"
“มันก็ดึกแล้วสำหรับเด็ก ๆอย่างพวกเธอ...นายไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย...ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับบ้านไปได้แล้ว”
เมื่อเจ้าของบ้านออกปากไล่ขนาดนั้น แล้วเขาจะอย
