"ครีม..."
"ผมว่าพี่ออกไปก่อนเถอะ" เทวาชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ ดวงตาคมกริบลดมองที่ระดับมือที่เด็กหนุ่มรุ่นน้องจับประคองที่มือของผู้หญิงของเขา เลยกลายเป็นรัตนพลที่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
"ผมขอร้องพี่ดีๆ ออกไปก่อน มีอะไรไว้เดี๋ยวค่อยคุยกัน" สายตาจริงจังของรัตนพลส่งผลให้เทวาหันกลับไปมองที่คนบนเตียงอีกครั้ง ความรู้สึกบางอย่างมันแทรกเขาใส่ในตอนที่เห็นว่าดวงตากลมโตสดใสที่เคยมองเขาอย่างมีความหมาย ในตอนนี้ไม่แม้แต่จะปรายตามามองเขา
ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นเพียงธาตุอากาศ ไม่มีตัวตนในสายตาของเธอเลย
เทวาก้าวขาออกมาจากห้องพักของโรงพยาบาลอย่างจำใจ คิ้วหนาเข้มขมวดเข้าหากันอย่างคิดหนัก มีเพียงอินทัชที่มองผู้เป็นนายอยู่ห่างๆ
แม้จะรู้สึกสงสารคนที่ต้องมาเจ็บตัว แต่พอทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ อย่างน้อยก็ได้เห็นว่ามีใครบางคนเสียอาการ
"...ครีม" คีรติหลับตาลง ในตอนที่อยู่ภายในห้องพักฟื้นกับเพื่อนสนิทอย่างรัตนพ
