"ไปต่อที่บ้านเหอะ รถไอคินแมร่งมาขัดทำไมว่ะ" เสียงเข้มบ่นหงุดหงิด ล่ะจูบออกเนิบช้าราวเสียดาย ยกนิ้วโป้งใหญ่ปาดเช็ดคราบน้ำลายให้คนตัวเล็ก ลูบผมสลวยเอ็นดู เมื่อแววตากลมหยาดเยิ้ม แสดงอารมณ์ร่วมเช่นกัน
"อย่าให้ภาคินรู้เรื่องนี้"
"ทำไม?" ซายน์กลับไปนั่งประจำตำแหน่งเดิม ลดกระจกลงเล็กน้อย โบกมือทักทายภาคิน แล้วเลื่อนขึ้นรวดเร็วไม่ทันที่อีกฝ่ายจะเข้าหา
"ฉันไม่ชอบอธิบาย" มันคือเรื่องจริงที่เธอไม่รู้จะบอกคนอื่นยังไง หากเจอเธออยู่กับเขาสองต่อสอง คือสถานะไร้ความชัดเจน
"หรือกลัวคนอื่นรู้ว่ามีผัวแล้ว"
"เลิกปล่อยหมาสักทีเถอะซายน์ มันน่าภูมิใจตรงไหนเนี้ย"
"อ้าว...พูดยังงี้ได้ไง เธอต้องภูมิใจที่มีผัวอภิชาติบุตรสิ" สันมือใหญ่ทุบพวงมาลัยยิ่งกว่าขัดใจ คือการดูถูกที่มาเป็นสตรีข้างเคียงกายเขา ปลายรองเท้าหนังเหยียบคันเร่งสุดแรง สยบกลั้นอารมณ์ขุ่นตรงก้อนเนื้อซ้ายในอก
"ฝันเหรอ" คนตัวเล็กมียอมซะที่ไหน เอียงหน
