“จริงเหรอคะ พลอยไม่เห็นจำได้เลยนะ” เธอบอกพร้อมกับขยับตัวลงนั่งที่เก้าอี้ เขาจึงได้นั่งลงตามที่ฝั่งตรงข้ามกัน
“จริงสิครับ สงสัยพลอยจะทำงานเยอะจนลืมน่ะ”
“แล้วท่านประธานไม่ว่าอะไรเลยจริงๆ เหรอคะ”
“อันที่จริงก็ว่าอยู่นะ”
“ว่าอะไรคะ” เธอถามอย่างตื่นเต้น
“ท่านบอกว่าให้รีบปั๊มหลานให้ท่านอุ้มได้แล้ว ปีหน้าเกษียณไปท่านจะได้มีหลานให้เลี้ยงไม่ต้องอยู่บ้านคนเดียวเหงาๆ น่ะครับ”
เขาบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะหั่นสเต๊กแล้วส่งเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“โธ่ คุณช้างน่ะ พลอยจริงจังนะคะ”
เธอมองค้อนเขาเพราะคิดว่าเขาพูดเล่น
“ผมก็พูดจริงนี่ครับ คุณแม่น่ะท่านไม่ว่าอะไรหรอกที่เราคบกัน เพราะท่านก็เอ็นดูคุณอยู่แล้ว ยังบ่นให้ผมฟังเลยว่าไม่พาคุณไปกินข้าวที่บ้านด้วยเลย เอาไว้พรุ่งนี้เลิกงานแล้วเราไปกินข้าวกับท่านสักมื้อนะ คนแก่จะได้ไม่เหงาไง”
“ค่ะ” ได้ยินอย่างนั้นเธอก็สบายใจมากขึ้น
“แต่ก่อนจะไปหาคุณแม่ ตอนบ่าย
