พลอยชนันท์

บทนำ (2) จุดเริ่มต้น

“นี่คุณ... เอาเบียร์ของฉันคืนมานะคะ” เธอเอื้อมมือไปเพื่อแย่งคืนแต่เขากลับส่ายหน้าปฏิเสธ

“คุณเมาแล้ว กลับเถอะเดี๋ยวผมไปส่ง”

“ฉันไม่เมา เอาเบียร์ของฉันคืนมานะคะ”

แทนที่เขาจะคืนให้อย่างที่เธอต้องการ ชายหนุ่มกลับยกเบียร์ของเธอขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมดขวด

“ไม่มีให้ดื่มแล้ว” เขาบอกยิ้มๆ

พลอยชนันท์มองเขาอย่างขัดใจ ก่อนจะมองขวดเบียร์ที่ว่างเปล่าด้วยความหงุดหงิดแล้วหันกลับมามองเขาอีกครั้ง

“เอาคืนมาเลย”

“ผมบอกแล้วไงว่า...”

ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดต่อ หญิงสาวก็ทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิดเมื่อเธอใช้สองมือโน้มใบหน้าหล่อเหลานั้นเข้าหาตัวแล้วทาบริมฝีปากของตนเองลงบนปากเขาก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้าไปกวาดต้อนในโพรงปากนั้นราวกับจะควานหาเครื่องดื่มของตนเองโดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ทำอยู่นั้นจะนำพาให้เกิดเรื่องอะไรตามมา

คนเมาเคลื่อนใบหน้าสวยออกห่างก่อนจะแลบปลายลิ้นเลียขอบปากของตนเอง ทว่าเมื่อเธอมองสบตาคนตรงหน้าก็เหมือนจะเริ่มรู้ตัวว่าเผลอทำอะไรลงไป

“เอ่อ...ฉัน...”

“คุณจูบผม?”

“คือฉัน...ฉัน...ขอโทษค่ะ ฉันคงเมามากแล้ว ขอ...ขอตัวกลับก่อนนะคะ” คนเมาขยับตัวออกห่างทว่าเขากลับไม่ยอมปล่อยให้เธอได้ทำอะไรตามอำเภอใจอีก ร่างเล็กถูกมือใหญ่ช้อนอุ้มขึ้นมานั่งบนตักหนาก่อนที่เขาจะกอดเธอไว้แน่น

“อุ๊ย! คุณจะทำอะไรคะ ปล่อยนะฉันจะกลับบ้านแล้ว”

“จูบผมแล้วก็จะหนีไปง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ”

“แล้ว...แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงคะ จะให้จ่ายค่าเสียหายหรือไงกัน” เธอก้มหน้างุดด้วยความรู้สึกกระดากอายกับสายตาพราวระยับที่เขามองมา

“ใช่ คุณควรจ่าย แต่ผมไม่อยากได้เงิน ผมอยากได้...”

เพราะเขาไม่ยอมพูดต่อเธอจึงได้เงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย และเพียงแค่เธออ้าปากจะถามถึงสิ่งที่เขาต้องการ เขาก็ทำในสิ่งที่เธอเพิ่งจะทำกับเขาลงไป

ริมฝีปากจิ้มลิ้มถูกทาบทับด้วยปากหยักได้รูปก่อนที่เขาจะจูบเธออย่างดูดดื่ม

มือเล็กดันอกแกร่งให้ออกห่างตามสัญชาตญาณ แต่เมื่อเขาล่อลวงเธอด้วยจูบที่มีชั้นเชิงมากกว่า มือเล็กนั้นก็ค่อยๆ หยุดการผลักไสแล้วแปรเปลี่ยนมาเป็นโอบรัดลำคอหนาเอาไว้แทน

ปลายลิ้นร้อนพลิกพลิ้วอยู่กับลิ้นอุ่นอยู่เนิ่นนาน นานพอให้เขารู้ความต้องการของตนเองและนานพอที่จะมั่นใจได้ว่าเธอไม่ได้รังเกียจเขาเลยแม้แต่น้อย

เขาค่อยๆ ผละริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า ก่อนจะมองสบตาคนที่ยังอยู่ในอ้อมแขนอย่างจริงจัง

“คืนนี้...อยู่กับผมนะ ให้ผมได้ดูแลคุณ ให้ผมช่วยทำให้คุณลืมผู้ชายใจร้ายคนนั้น ผมจะทำให้คุณลืมทุกสัมผัสของเค้าให้ได้ ผมสัญญา...”

พลอยชนันท์ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดนัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอกำลังเมาหรือกำลังสับสนกับจูบเร่าร้อนของเขากันแน่ ทว่าเธอก็พยักหน้ารับกับคำขอนั้นไปอย่างไม่รู้ตัว และนั่นก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้

รอยยิ้มที่เล่นเอาหัวใจของคนมองเต้นโครมครามไปหมด...

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรอีก เขาอุ้มร่างนุ่มขึ้นมาแล้วพาเธอขึ้นไปบนห้องพักที่อยู่บนชั้นสอง

หลังจากวินาทีนั้น...

คืนส่งท้ายปีเก่าของเธอก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...

ห้าชั่วโมงก่อนหน้านี้

สาวสวยในชุดเดรสสีขาวแบบเกาะอกกระโปรงยาวกรอมข้อเท้า ผมยาวสีดำขลับปล่อยสยายไปถึงกลางหลัง ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มเอาไว้อย่างประณีตด้วยฝีมือของช่างแต่งหน้าคนหนึ่งที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในโลกออนไลน์ ค่อยๆ ก้าวเข้าไปในงานแต่งงานของลูกสาวเจ้าของห้างทองชื่อดังหลายสาขาในประเทศ

แน่นอนว่าการสวมชุดสีขาวมางานแต่งงานดูจะไม่ค่อยถูกกาลเทศะและอาจจะไม่เหมาะสมนักเพราะถือว่าเป็นสีเดียวกับชุดเจ้าสาว แต่นั่นคือสิ่งที่เธอตั้งใจที่จะทำนับตั้งแต่ตัดสินใจที่จะมาร่วมงานนี้

หนึ่งเดือนก่อน...การ์ดแต่งงานสีชมพูหวานถูกส่งไปที่บ้านของเธอ นั่นเท่ากับว่าเจ้าของงานต้องการเชิญเธอมาแต่แรก ในเมื่อเธอเป็นแขกที่ได้รับเกียรติ เธอก็จะทำทุกอย่างให้สาสมกับเกียรติที่ได้รับ

“ฉันว่าแล้วต้องมีคนมองแกทั้งงานแน่”

วันวิสาข์ หรือ แหวน กระซิบบอกเพื่อนสนิทของเธอขณะที่เดินเข้างานมาด้วยกัน และเธอก็เป็นคนไปรับพลอยชนันท์ที่บ้านเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน

“ก็ปล่อยให้มองไปสิ อีกเดี๋ยวพลอยก็ไปแล้ว”

เธอหันมาส่งยิ้มบางให้เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในตอนนี้

“งั้นก็ไป จัดการให้มันจบๆ จะได้ไม่ต้องมีอะไรค้างคาใจอีก”

“ขอบใจแกมากนะแหวนที่ช่วยจัดการเรื่องนั้นน่ะ” เธอหันมามองเพื่อนรักด้วยความซาบซึ้งใจ

“ไม่ต้องขอบใจหรอก กับเพื่อนเลวๆ อย่างนังเมย์น่ะ นี่คือสิ่งที่มันสมควรได้รับที่สุดแล้ว” แล้ววันวิสาข์ก็ชวนพลอยชนันท์ไปเซ็นชื่อในสมุดแสดงความยินดี ก่อนที่พวกเธอจะเดินเข้าไปหาบ่าวสาวที่กำลังยืนถ่ายรูปร่วมกับแขกอยู่หน้างาน

และเมื่อบ่าวสาวได้เห็นหน้าแขกคนล่าสุดที่เดินตรงเข้ามาเจ้าสาวอย่าง มาริสา หรือ เมย์ ก็รีบคล้องแขนเจ้าบ่าวของเธอนั่นก็คือ อั๋น หรือ อธิชาติ แทบจะทันที

“ดีใจจังเลยนะจ๊ะที่พลอยมาร่วมงานด้วย แต่แหม...ชุดของพลอยจะสวยเกินหน้าเจ้าสาวอย่างเมย์ไปรึเปล่านะ”

คนหน้าซื่อใจคดเอ่ยทักทาย ‘อดีตเพื่อนรัก’ พร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม ส่วนอธิชาติก็เอาแต่มองพลอยชนันท์ไม่วางตา

เพราะตอนนี้หญิงสาวตรงหน้าดูเปลี่ยนไปจากเมื่อหลายปีก่อนอย่างสิ้นเชิง พลอยชนันท์ที่เขาเคยรู้จักเป็นสาวแว่น ใส่เหล็กดัดฟัน มีสิวเขรอะเต็มหน้าแถมยังชอบปล่อยหน้าสดเสมอและแต่งตัวเฉิ่มเชยอยู่เสมอจนหลายครั้งเขาก็รู้สึกอับอายที่จะต้องเดินข้างเธอ

แต่พลอยชนันท์คนนี้กลับกลายเป็นสาวสวยสะพรั่ง ผิวหน้าเรียบเนียน ดวงตากระจ่างใส ริมฝีปากได้รูปและยิ้มเห็นฟันขาวเรียงกันอย่างสวยงาม ที่สำคัญคือทรวดทรงองค์เอวของเธอล้วนแล้วแต่น่ามองไปทุกสัดส่วน โดยเฉพาะทรวงอกอิ่มกลมกลึงที่ดึงสายตาของเขาได้เป็นอย่างดี